Lindsey van Loon ging als Yomads reisreporter naar Nepal en beklom daar de hoogste berg ter wereld: de Mount Everest. Een trekking naar Everest Basecamp.
5365 m/ 130 trekking km / 12 dagen / 8 lotgenoten / 16 glinsterende ogen gevuld met een once in a lifetime experience / 2 douchemomenten / nul stuks schone kleding / hartslag van 88 bpm in rust / 16 tranen / waarvan 14 van puur geluk/ 605 perfecte perspectieven op de Nepalese Himalayas
Er is niets dat je kan voorbereiden op de panoramische reuzen van de Everest regio. Een hele opluchting, want veel tijd om me voor te bereiden op Nepal en de trekking naar Everest Basecamp (5364 m) was er niet. Een krappe maand voor de expeditie kreeg ik te horen dat ik samen met mijn nog nader in te lopen wandelschoenen dit avontuur mocht aangaan.
Na werkelijk alle goden in Kathmandu en omgeving te hebben aangeroepen en alle denkbare zegeningen ontvangen te hebben, vlogen we naar Lukla waar onze trekking officieel van start ging. De complete chaos van heilige koeien, ingedeukte Suzuki’s, geurende tempels en rondvliegende apen nog brandend op mijn netvlies, was daar ineens de sereniteit en oorverdovende stilte van de bergen. Niet zomaar bergen, de hele selectie hoogste bergen van de wereld stond opgesteld met de 8848 meter tellende Mount Everest als absolute aanvoerder. Er is geen andere mogelijkheid dan je over te geven aan deze overweldigende natuur en voor de zoveelste keer te checken of je echt je thermisch ondergoed wel hebt ingepakt.
Niet wetende wat ik kon verwachten, vaarde ik blind op mijn voorgevoel dat dit een onvergetelijke trekking zou worden die ons op alle mogelijke manieren naar grote hoogte zou laten stijgen. Aan de internationale groep twintigers en dertigers zou het in ieder geval niet liggen. Tijdens het rituele citroenthee en gemberkoekjes moment, werden er inspirerende reisverhalen uitgewisseld en vroegen we onze Nepalese Sherpa gidsen hun windstoppers van het lijf. ‘Geen woorden maar blaren’, zoals een oud Nepalees spreekwoord luidt. Tijd om de benen te strekken en te vertrekken richting de hoogste berg van de wereld. We ‘Zum Zum-de’ (wat zoiets betekent als 'gas op de lolly' in het Nepalees) op een niet kinderachtig tempo het Sagarmatha National Park binnen. Met de Dudh Kosi rivier aan de ene kant en de geur van rododendrons aan de anderen, begon langzaam tot me door te dringen wat onze Sherpa gids Suzjan bedoelde met de term ‘Nepalees vlak’. Dat bestond namelijk niet. Berg op, berg af, kwamen we aan bij de eerste van een lange reeks hangbruggen, die de weg over een diepe klif op z’n minst gezegd iets vergemakkelijkte. Vertrouwend op de bemoedigend wapperende gebedsvlaggetjes en de passerende jaks en andere opdringerige pony’s, trotseerde ook ik met succes mijn eerste hangbrug. De mantra ‘voor-je-kijken-doorlopen’ die ik op gepaste tijden zou inzetten, kon weer even worden opgeborgen in de daypack.
Ritmisch vervolgen wij onze voetreis verder bergopwaarts. Als allereerste Yomads groep, konden we onszelf onmogelijk laten kennen en waren we vastberaden geschiedenis te schrijven. De immens zware bepakking die de dragers door middel van een band om hun voorhoofd de berg op tilden, stond in schril contrast met de adembenemende toppen van bergen als Ama Dablam (6856 m), Nuptse (7896 m), Lhotse (8511 m) en Everest. Elke dag opnieuw werd ik diep geraakt door het onwerkelijke en surrealistische landschap dat geen uur hetzelfde is. De bekwame gidsen weken geen moment van onze zijde, zelfs al was het verschil in tempo en energie op sommige dagen groot in de groep. Ook op belangrijke acclimatisatie dagen, waarbij je lichaam gewend kan raken aan de hoogte, ondernamen we spectaculaire wandeltochten. Zo moest ik in Dingboche stiekem weer een klein gelukstraantje weg smokkelen tijdens het adembenemende uitzicht over de vers gevallen sneeuw op ons tentenkamp. Daarboven bevond zich een strak blauwe hemel en opkomende zon boven de imposante Ama Dablam piek. Nooit eerder was ik omgeven door 360 graden pure magie.
Naarmate we hoger kwamen veranderde de omgeving drastisch van lage struiken en gras naar voornamelijk rotsen, stenen, gletsjers en ijs. Nog onervaren met meerdaagse trekkings en het kamperen in koele gebieden, was het enige dat nu nog bergafwaarts gaat mijn fysieke conditie. Eenmaal aangekomen in de ecolodge in Gorek Shep (5288 m) wordt het ademhalen lastiger en gaan mijn lichaam en geest langzamer dan ik gewend ben. ‘Drink more’, was het devies van gids Suzjan. Ik hoopte maar dat hij het over Everest bier had, dat zou tenminste mijn stevige hoofdpijn in de ochtend kunnen verklaren. Al eerder klonk vanuit de tenten een concert van droge Khumbu kuchen, maar het idee dat elke stap ons dichterbij het beloofde basecamp zou brengen hield ons letterlijk en figuurlijk op de been. Op deze hoogte, zo dichtbij ons einddoel, durfde ik bijna hardop te denken dat ik basecamp echt met mijn eigen ogen ging zien. Na een laatste pittige wandeltocht omhoog gevuld met spectaculaire vergezichten, verschenen in de verte de gele expeditie tenten van de klimmers van Everest. Na al deze dagen waarin we omhoog waren geklommen, danste ik de laatste meters op pure adrenaline. Daar was hij dan eindelijk: Mount Everest BC! Een waanzinnig moment dat ik me leven niet zal vergeten en dat me in alle opzichten sterker gemaakt heeft. Zoals sir Edmund Hillary het gezegd zou hebben: ‘We knocked the bastard off’ en wat voelde dat als een ongelofelijke overwinning.
Het klinkt misschien alsof de ijle lucht definitief naar mijn hoofd is gestegen, maar zelfs in de drie dagen waarin we afdaalden richting Lukla genoot ik van iedere stap. In hoog tempo kwamen we dichter met onze beide, vermoeide voeten op de grond. Hoe meer we het vertrouwde nieuw Amsterdams peil naderde, hoe meer lucht en energie we kregen en hoe harder we dus konden zingen. Vooral Marvin Gaye met ‘Ain’t no mountain high enough’ en de nieuwste uitvoering van de Vengaboys ‘We like Chapati (we like…we like chapati) deden het lekker in de galmende vallei. Een nieuwe lichting avonturiers passeerden ons in hun trektocht op Gore Tex omhoog en ik kon mezelf alleen maar afvragen hoe ik dit kunstje had weten te flikken. De laatste nacht in de inmiddels beruchte oranje tent, ontwakend bij de vriendelijke stem van een van de Sherpa’s die voor de allerlaatste keer een kopje zwarte thee mijn vochtige tent in schoof. Gemengde gevoelens. De bergen lonkten weer en hadden met zekerheid voor eens en altijd mijn hart gestolen, maar diep van binnen verlangde ik terug naar het comfort van schone kleren en een lekkere douche, een bed met dekens en zittend plassen op een vast toilet. Echt? Wilde ik daarvoor het tandenpoetsen onder de heldere sterrenhemel en het ontwaken tegen de achtergrond van het gezang van onherkenbare vogels en stromende rivieren opgeven? Ik wilde niet dat deze prachtige reis nu al ten einde kwam. Bij aankomst op het Nederlandse basiskamp wist ik het zeker, ik had een typisch geval van laagteziekte te pakken.
Happy travels
Lindsey van Loon
